دیر گاهیست که تنها شده ام
قصه ی غربت صحرا شده ام
وسعت درد فقط سهم من است
باز هم قسمت غمها شده ام
دگر ایینه زمن بی خبر است
که اسیر شب یلدا شده ام
من که بی تاب شقایق بودم
همدم سردی یخها شده ام
کاش چشمان مرا خاک کنند
تا نبینم که چه تنها شده ام...
نظرات شما عزیزان:
parham 
ساعت13:13---15 تير 1390
سلام
مطلبت خيلي قشنگ بود
خوشحال ميشم به منم سر بزني
بشار 
ساعت11:20---8 تير 1390
delbar21
ساعت10:47---8 تير 1390
سلام وبلاگ خوبي داري خوشحال میشم بهش سر بزنی
moradi
ساعت23:35---7 تير 1390
بدون که دوستای زیادی داری که همیشه برات دعا می کنن قوی باش مرد
آدم زمینی
ساعت18:09---7 تير 1390
دوست من سلام
میدونی چه وقت ارزش تنهائی رو می فهمی ؟
وقتی که کاری داشته باشی و نیاز به تمرکز زیاد باشه اونوقت یه آدم وراج موقعیت نشناس کنارت بشینه و از زمین و زمان برات حرف بزنه و آسمون رو به ریسمون ببافه و همچین پرگاز پیش بره که نتونی جلوش رو بگیری تو هم تو رو درواسی نتونی بهش بگی که حالا وقت گوش کردن به حرفهاش رو نداری
اونوقته که با خودت می گی : آه تنهائی
دختر بهار
ساعت11:31---7 تير 1390
سلاااااااااااااااااااااااااااا ااااااااااااااام آقای بایرام نمدونم سرت شلوغه یا وقت نمکنی بیای بهمون سربزنی یا شایدم قهری
ولی بهر حال ما میایم ک یادی کرده باشیم و احساس تنهائی دیگه نکنی
سبز باشی
تو را مرور میکنم تا خاموشیم نشان فراموشیم ناشد ....gif)
rasool driver
ساعت0:10---7 تير 1390
مرسی وبت باحال بود
وب منم مثل شما عاشقانست خوشحال میشم بهش سر بزنی
sara
ساعت23:47---6 تير 1390
salam,webe khobi dari behem sar bezan khoshal misham
بشار 
ساعت10:25---6 تير 1390
عزیزیم من هر وقت گورورم بیر نفر سنه سلامتی یا ... ایستیر ناراحات اولورام !
سن سالیم و سلامت سن و بیر زمان آپاراجاخ تا اوزون دیین اولاسان ...
وبیوی بیر آز شادلیخ و نشاط ور ...
منتظیرم گورم نینیسن ؟!
قربانیوام ...
بشار 
ساعت10:20---6 تير 1390
خدای ندانستم از چه ام ساخت و کجایم بوجود آورد ؟
از نخستین روزهای زندگی خویش چیزی به یاد ندارم . تنها یاد بودی شیرین همچون چراغی که از دور سوسو می زند در اعماق قلبم جای مانده است . می دانم که آنجا خوش و با صفا بود .
در هیچ گوشه ای کینه و حسد وجود نداشت . اما نمی دانم کجا بود ؟ فقط به یاد دارم که بهشتش می نامیدند ... فهمیدید ! بهشت ...
آه ! پروردگارا ! هنوز هم موقعی که به یاد آن زمان میافتم ناله سر می دهم و فغان می کنم . به کودکی و نادانی خود افسوس می خورم و بدان ایام اشک حسرت می بارم ...
یاد دارم که روزی احساس کردم دیگر همه جای بهشت را تماشا نموده ام . فهمیدم که دل کوچکم دارد تنگ می شود . آن وقت بود که پشت در خانه ی خدا زانو به زمین زدم و گفتم : خدایا ! دیگر حوصله ام از دست این پاره گوشت سرخ خون آلود بر آمده ... بفرما تا مرا به زمین برند .
پروردگار ٬ دادگر خوشبختی را فرمود تا مرا بدین سرای ناپایدار راهنمایی کند ٬ اما او به کاری رفته بود . آنگاه مرا گفت : عنان دل به دست گیر و همین جا بنشین تا خوشبختی باز گردد و ترا به آرزوی دلت برساند .
ولی این دل واژگون باز جوشیدن آغاز کرد و خروشیدن که تا چند در این قفس محبوسم داری ! آزادم کن تا اندیشه ای به حال زار خود کنم ... و چندان از این سخنان یاوه سرود که جانم به لب رسیده و به زاری گفتم : خدایا ! مرا صبر و شکیب نمی باشد بفرما تا دیگری مرا به زمین برد . صدای آهسته ای به گوشم رسید که بیا ٬ بدبختی بیا ٬ بیا و این کودک بی صبر را به زمین بر ...
در ملک زندگی نیز دیری نپاییدم ... با یک دنیا بی شرمی سر به خاک گذاشتم و به درگاه جلال یکتا به ناله گفتم : خدایا ! این دل دست از سرم نمی دارد . چه خوب بود که می فرمودی مرا به جایی برند که تا حال ندیده باشم ...
هنوز طنین سخنم در گوشم بود که ملائکه ای بال و پر زنان رویم فرود آمد و گقت : بیا ٬ بیا بدانجا رویم که خواسته بودی . دستم را بدست گرفت و به راه افتاد .
پستی ها و بلندی ها توانم را از دست ربودند و نشانه ی چین و خم های راه بر گونه ها و صفحه ی پیشانیم رفته رفته نقش بست . از تعب فریاد بر آوردم : ای فرشته ی زیبا ٬ مرا به کجا می بری ؟ دیگر بس است گردش خوبی کردیم باز گردیم .
در جوابم گفت : چیزی دیگر نمانده است بیا تا خواسته ی ترا از مال دنیا به تو بنمایم . به بین ... نگاه کردم ٬ گودال کوچکی بود . گفتم : اینجا چه نام دارد ؟ گفت : گور !
از ترس لرزیدم و به ناله گفتم : ترا به خدا بیا باز گردیم ! آهی کشید و جواب داد : افسوس این راهی است که چون رفتی باز نتوانی گشت ...
فغان بر آوردم که : ای فرشته ی زیبا ٬ پس نام این بیابان را که به سختی در نوردیدیم باز گوی . گفت : این صحرای پر از رنج ٬ دشت زندگی نام دارد ! ... زندگی !
با دیده ای از سرشک بر تافته ٬ از بس گویی از اشک پرداخته ٬ نگاهی به سینه ٬ جایگاه دل سرکش خویش نمودم و با زبانی که از رنج و تعب خشکیده بود به ناله گفتم : آخر دیدی ای دل سرکش ...
نوشته شده در یک شنبه 5 تير 1390برچسب:
,
ساعت
17:42 توسط بایرام و سمیه
| |
تبادل لینک هوشمند 
ورود
اعضا:
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: